จุดเริ่มต้นของการพลศึกษาในประเทศไทย เริ่มตั้งแต่ปี พ.ศ. 2446 กระทรวงธรรมการ ได้จัดตั้งสถานฝึกหัดครูพลศึกษาขึ้นที่ โรงเรียนมัธยมวัดราชบูรณะ (โรงเรียนวัดราชบูรณะในปัจจุบัน) ใช้ชื่อว่า ห้องพลศึกษากลาง สังกัด กรมศึกษาธิการ และในปี พ.ศ. 2462 ได้มีการเปลี่ยนแปลงหลักสูตรและเปลี่ยนชื่อจาก ห้องพลศึกษากลาง เป็น โรงเรียนพลศึกษากลาง

ในปี พ.ศ. 2476 กระทรวงศึกษาธิการ จัดตั้งกรมพลศึกษาขึ้น และในปี พ.ศ. 2479 จึงโอนโรงเรียนพลศึกษากลางเข้ามาสังกัดกรมพลศึกษา และย้ายที่ทำการมาอยู่ที่อาคารใหม่บริเวณกรีฑาสถานแห่งชาติ (สนามศุภชลาศัย) และได้ปรับปรุงหลักสูตรเรื่อยมาจนปี พ.ศ. 2493 กรมพลศึกษา ได้ปรับปรุงหลักสูตรผลิตครูพลศึกษาให้สอดคล้องกับการผลิตครูสายอื่นๆ มีหลักสูตรการเรียน 5 ปี พร้อมกับเปลี่ยนชื่อใหม่เป็น โรงเรียนฝึกหัดครูพลศึกษา ต่อมาปี พ.ศ. 2496 กรมพลศึกษาได้ยกระดับโรงเรียนฝึกหัดครูพลศึกษาเป็น วิทยาลัยพลศึกษา เพื่อดำเนินการสอนในระดับประกาศนียบัตรวิชาการศึกษาชั้นสูง (ป.กศ.สูง) และตั้ง โรงเรียนฝึกหัดครูพลานามัย ขึ้นในปี พ.ศ. 2501 เพื่อดำเนินการสอนในระดับประกาศนียบัตรวิชาการศึกษา (ป.กศ.)

ในปี พ.ศ. 2512 ได้ยุบโรงเรียนฝึกหัดครูพลานามัย และได้ขยายหลักสูตรของวิทยาลัยพลศึกษาเป็นระดับปริญญาตรี โดยเป็นส่วนหนึ่งของวิทยาลัยวิชาการศึกษา แต่ยังคงดำเนินการโดยกรมพลศึกษา และใช้ชื่อว่า วิทยาลัยวิชาการศึกษาพลศึกษา ซึ่งจัดตั้งในวันที่ 1 เมษายน พ.ศ. 2513 โดยในปี พ.ศ. 2514 ได้ยุติการดำเนินการวิทยาลัยพลศึกษาในส่วนกลางและโอนวิทยาลัยวิชาการศึกษาพลศึกษา ไปให้วิทยาลัยวิชาการศึกษาดำเนินการต่อไป (โดยภายหลังกรมพลศึกษา ได้จัดตั้งวิทยาลัยพลศึกษาในส่วนภูมิภาค โดยดำเนินการสอนในระดับประกาศนียบัตรวิชาการศึกษาต่อไป โดยให้การผลิตครูพลศึกษาในระดับปริญญาตรีเป็นของวิทยาลัยวิชาการศึกษา โดยวิทยาลัยพลศึกษาในส่วนภูมิภาคจัดตั้งทั้งสิ้น 17 แห่ง ซึ่งในกาลต่อมาคือ สถาบันการพลศึกษา นับได้ว่าทั้งคณะพลศึกษา และ สถาบันการพลศึกษา มีจุดเริ่มต้นที่จุดเดียวกัน และยังคงมีความร่วมมือกันมาโดยตลอด)